Spotkanie z bizonami

Do rejonu zwanego Black Hills w stanie Południowa Dakota przyjechałam zaledwie na kilka chwil – po mojego męża Stana, który właśnie kończył eksplorować jedną z tutejszych jaskiń. Tego dnia było cudnie! Słonecznie, mały mrozik, śnieg zaledwie po kostki, cisza nieziemska i zupełny brak ludzi (środek tygodnia i zasypane śniegiem drogi). Wybrałam się więc na całodniową samotną wycieczkę po pobliskim Parku Narodowym Wind Cave (Jaskinia Wiatrów). I tu miałam przygodę z grupy tych, o których pamięta się i opowiada całe życie.

Widok stada bizonów na prerii pozostawia niezatarte wrażenie

Park jest ostoją dla wielu gatunków zwierząt żyjących na prerii, m.in. bizonów (Bison bison), widłorogów amerykańskich (Antilocapra americana americana), mulaków (Odocoileus hemionus), jeleni wirginijskich (O. virginianus) i piesków preriowych czarnoogonowych (Cynomys ludovicianus).

Ogromne brunatne sylwetki bizonów doskonale odznaczają się na tle zimowego krajobrazu	Ta niecodzienna ścieżka przyrodnicza obfituje w atrakcje

Moja wędrówka po prerii obfitowała tego dnia w interesujące spotkania. Udało mi się podglądać przez dłuższą chwilę dużą grupę mulaków, spłoszyłam stadko jeleni wirginijskich, wypatrzyłam pieski preriowe i znanego mi z Polski jastrzębia (Accipiter gentilis). A co dla mnie najważniejsze, wielokrotnie napotkałam bizony, które chodzą sobie tam wolne, jakby czas się zatrzymał. Oczywiście te zwierzęta obserwowałam z dużej odległości, wytyczonej przez respekt, jaki mam dla ich wielkości i prędkości. Bombowe chwile! Cudnych pięć godzin utrwalonych na wielu zdjęciach. I wreszcie powrót do samochodu... A tam około 20 bizonów liże sól z maski naszego Subaru Forester! Nawet matka z cielęciem!

Bizony zlizują z jezdni roztopiony śnieg

Najpierw strzeliłam kilka fotek i nakręciłam mini film. Potem troszkę pokrzyczałam machając ramionami jak wiatrak. Doczekałam się tylko znaczącego spojrzenia pt. „spadaj mała” od największego byka. Przywódca stada? Adrenalina mi zakipiała i zwiałam za pobliskie drzewo (dzięki Ci, Boże, za to drzewo!), szybciutko analizując swoje możliwości wdrapania się na nie. O tak, drzewo to było do tego stworzone! Dwukrotnie ponowiłam krzyko-machania, nawet z użyciem alarmu samochodowego (wywołanego na odległość za pomocą pilota w kluczykach). W wyniku wszystkich tych zabiegów matka z cielakiem poszły sobie dla świętego spokoju w śnieżną dal, ale przywódca nie spuszczał ze mnie od tego momentu oka.

Znak ostrzegający kierowców przed bizonami na drodze

Odczekałam kolejne pół godziny, dzięki czemu miałam możliwość zaobserwowania, co jeszcze jest atrakcyjne dla bizonów w samochodach. Boczne lusterka są fantastyczne do czochrania się! Zgroza! Wycofałam się po cichuteńku i zataczając wielgachne koło dotarłam do drogi, która ponoć jest ruchliwa. Nie tym razem. Jednak po kolejnej pół godzinie zatarasowałam własnym ciałem drogę łazikowi z dużą ilością naciętego drzewa na przyczepie i czterema facetami (ojciec i trzech synów). Opowiedziałam, ku ich uciesze, moją historię i poprosiłam o pomoc polegającą na przetransportowaniu mnie do mojego pojazdu. Wdrapałam się na przyczepę pełną pachnącego żywicą drewna (przypomniały mi się stare, dobre czasy, gdy jeździłam u dziadków na furmance pełnej pachnącego łąką siana) i skręciliśmy w drogę prowadzającą do mojego samochodu. Łazik pełen mężczyzn i przyczepka ze stertą drewna zwieńczoną moją osobą nie wywołały paniki wśród bizonów, na którą po cichu liczyłam. Panowie trąbili jak wariaci i warczeli motorem jak diabli. Wreszcie podjechali bardzo blisko do drzwi mojego samochodu, nadal hałasując. Zdrapałam się z mojej kupy drewna pomiędzy oba pojazdy i szybko wlazłam do własnego auta. Moi wybawcy odjechali machając na pożegnanie, a ja zostałam z dziesięcioma bizonimi łbami patrzącymi z niedowierzaniem, że mogłam im coś takiego zrobić... Strasznie się głupio poczułam, że psuję frajdę zwierzakom pod ochroną. Pstryknęłam jeszcze jedno zdjęcie zza zamazanej szyby i odjechałam. Teraz mam fajne wspomnienia...

Samochód otoczony przez grupę ciekawskich zwierząt

Tekst i zdjęcia: Małgorzata A. Allison-Kosior