Nietoperze w storczykowym lesie
Owocowiec z gatunku Dermanura ravus – ten owocożerny nietoperz mieszka pod samodzielnie wykonanymi namiotami z liści drzew
Fot. Zuzanna Wikar
Kilkugodzinna przerwa w opadach. Choć jesteśmy prawie na równiku, wcale nie jest ciepło – przydaje się kurtka, a po północy nawet polar. Coś za coś – te same niskie temperatury sprawiają, że można tu bezkarnie usiąść na trawie, a nawet wsadzić rękę pod korzenie drzewa, nie ryzykując bliskiego kontaktu z jadowitym wężem czy pająkiem wielkości dłoni. Chłód nie przynosi jednak szczególnej ulgi twarzy i dłoniom pokłutym przez chmary meszek. Na szczęście znajdujemy się na wysokości 2500 m n.p.m., dokuczliwe owady nie przenoszą malutkiego nicienia, który w tej części świata infekuje oczy i wywołuje chorobę zwaną ślepotą rzeczną. Szum górskiej rzeki tłumi odgłosy rozmów, ale w otaczających zaroślach niosą się dziwne dla ucha Europejczyka powtarzające się dźwięki, produkowane przez tutejsze owady i płazy. Czas na kontrolę rozstawionych w pobliżu sieci na nietoperze. Idziemy, ślizgając się w błocie – kalosze są w tutejszych warunkach jedynym sensownym obuwiem. Światło czołówki omiata pokręcone, niskie drzewa porośnięte ociekającymi wodą girlandami mchów, porostów i ogrodami epifitycznych bromelii, kępy nadrzecznych bambusów i wielkie pióropusze drzewiastych paproci. Żółte kwiatostany afelandry sterczącej (Aphelandra acanthus) wznoszą się nad liśćmi o zębatych, kolczastych brzegach. W sieci widoczne są wielkie, puchate, brązowo-fioletowo-żółte ćmy Manduca pellenia1, które przyleciały odwiedzić kwitnący nocą krzew i nasycić się jego nektarem. Zaplątały się również trzy małe nietoperze, które też żywią się nektarem nocnych kwiatów. To właśnie te ssaki ściągnęły nas z drugiego końca świata do zapomnianej doliny w kolumbijskich Andach.
Więcej w drukowanym wydaniu SALAMANDRY...
Mateusz Ciechanowski
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
